Mijn eerste blog vanuit the Gambia, de introductieweek

Maandag 26 september 2016, vandaag is dé dag!

’s Ochtends vroeg uit te veren om nog even een Nederlandse douche te pakken, alle spullen in de koffer te verdelen en een stofzuiger door mijn kamer te halen, ik wou het toch netjes achter laten. Om 9.00 uur vertrokken we met z’n 5en naar Schiphol waar we om 11.00 uur al aankwamen. Geen controle van de marechaussee gehad onderweg, dan maar koffie bij de La Place. Ik was wat aan het spelen met mijn action cam, en mijn zussen maar ‘zeuren’ dat ze even een foto wouden maken van mij. NEE laat me nou zelf even, en op dat moment wordt ik van achteren aangeraakt, kijk ik rechts staat Nora daar, kijk ik links staat Leah daar. Super leuke verrassing dat ze naar Schiphol zijn gekomen om mij uit te zwaaien, nog gezellig even kletsen. Om half één hadden we afgesproken met de groep en hebben we kennis gemaakt met de familie en vriendjes van de rest. En toen was het moment echt daar, afscheid nemen van Nora en Leah. Ondanks dat ik dit eigenlijk al had gedaan viel het me nu zwaarder, de tranen kwamen in mijn ogen. Vind je het gek, als er twee van zulke leuke vriendinnen speciaal voor jou naar Schiphol gekomen zijn? Dag Leah, dag Nora, tot in februari.

We gingen naar de vertrekhal om onze koffers in te checken, bij mij ging het vrij snel, nog even de 10 kg extra bagage betalen, want ook de laatste kilo’s waren optimaal benut met afscheidscadeaus etc. Nadat de rest van de groep ook was ingecheckt was het moment echt daar. Afscheid nemen van Papa, Mama, Nienke en Silke, en daar waren ze weer, de tranen. Met een brok in mijn keel nam ik afscheid voor de komende tijd. Het viel me zwaar, maar daar ging ik, de poortjes door. ‘nog even achterom kijken voor de foto’ zij mijn moeder en dat deed ik, ik keek nog vaak achterom met de tranen in mijn ogen. En daar gingen we, we lieten onze familie achter en zijn voor de komende vier maand een groep. Meerderen hadden het moeilijk maar we konden elkaar steunen, en toen onze familie niet meer in zicht was, was het al vrij snel goed, want we willen dit toch voor ons plezier?

Achter de douane een tijd gechild, nog even naar de winkel, lunchen bij de MAC en naar de gate.

Leuk trouwens om te melden dat handbagage check voor mij doen best goed ging, al werden zowel mijn tas als andere spullen er wel uitgepikt, ik was voor de verandering zo weer klaar.

Om 15.40 zou ons vliegtuig opstijgen, uiteindelijk vlogen we om 16.00 uur. Een lange vlucht waarin ik mijn draai niet kon vinden, en waar ik normaal redelijk slaap in een vliegtuig (inclusief oncharmante houdingen) kon ik nu niet slapen. Ik heb mijn vriendenboek gelezen, wat gepuzzeld, om me heen gekeken en ben uiteindelijk foto’s video’s op mijn telefoon gaan kijken.

We hadden een tussenlanding op de cape verdie (ach kunnen we die ook weer afstrepen) en uiteindelijk waren we om 22.00 uur al in Gambia!! Na de paspoort controle waren onze koffers al op de band. Gelijk was duidelijk hoe behulpzaam de Gambianen zijn, iedereen wou helpen met koffer tillen. Zo geëmancipeerd als ik ben wou ik het zelf wel doen..

Buiten hebben we gewacht op Metsje en Han, maar omdat we te vroeg waren geland was er nog niemand. Veel Gambianen kwamen op ons af om een praatje te maken. Uiteindelijk stapte Metsje en Han uit de taxi, en na een telefoontje kwamen er en heleboel Gambianen op ons af rennen, om kennis te maken en onze koffers te dragen, zo bizar. Ik had gezegd dat ik mijn eigen spul wel wou dragen, waarop ik de reactie kreeg ‘No, this is the Gambia’. Oke ik hou het wel bij mijn rugtas. Thanks pap voor de tip om de koffers met en spin vast te maken, maar dat is in Gambia niet nodig. We gingen met alle Nederlanders en Gambianen in een busje, het was een aardig oud busje, maar ach het paste (ongeveer dan). We gingen eerste naar het grote huis, hier bleven Suzan, Marieke, Paul en Sam achter, Nynke, Saskia en ik gingen naar een ander huis, voor een nacht. Dit omdat het grote huis lek was en we niet alle kamers konden benutten. Het andere huis was op het Gambia College en had twee slaapkamers, een badkamer en een keuken/woonkamer met daarin een ventilator, super fijn. We kregen hulp bij het dragen van onze koffers, ophangen van de klamboe en hebben nog even gepraat. We kregen instructies dat we geen ‘vreemde’ Gambianen binnen mochten laten enkel de mensen die ons van Schiphol haalde, dit zijn namelijk mensen die ons helpen om ons thuis te voelen in Gambia, ons ‘team’ en onze Gambiaanse vrienden wat na een week kan ik zeggen, een voor een zijn ze allemaal erg aardig en behulpzaam. Echter dacht ik dat het onmogelijk was om alleen ‘bekende Gambianen’ binnen te laten, in mijn ogen leken alle Gambianen op elkaar..

Nadat we ons bed op hadden gemaakt gingen we slapen, of althans slapen, ik lag in bed, kijkend naar de klamboe, kijken naar het plafond, het was veel te warm om te slapen. Uiteindelijk, na een lange tijd wakker liggen en een paar uurtjes slaap. Begon onze eerste dag in Gambia.

Dinsdag 27 september

’s Ochtends een tijd onder de ventilator gezeten, het was nog veel te vroeg om te douchen. Nynke had gedoucht, maar helaas, de hele badkamer stond onder water omdat de kraan lek was. Daarom heb ik mij maar gewassen. Om 10.00 uur hadden we het ontbijt op het Gambia college, hier konden we kiezen uit verschillende soorten Gambiaanse ontbijt, tapalapa (een soort brood) met kip, ei, of kaas. Ik had met ei, en het was erg lekker, en zelf het plakje tomaat erop heb ik opgegeten.

Daarna gingen we naar de director en de baas van het Gambia college om kennis te maken, we werden van harte welkom geheten. Wat bijzonder was dat er tientallen mensen stonden te wachten voor hun, sommigen vrouwen hadden hun kind mee en gaven borstvoeding, terwijl wij gewoon door konden lopen. Toen we kennis hadden gemaakt op het college hebben we onze lunch genuttigd, rijst en rund, wij kregen allemaal en bord en een lepel, de Gambianen aten met zijn alleen uit een grote pan. Toen het eten op was zijn we met de college bus naar de zee vertrokken. En ik kan je vertellen de weg erna toe was misschien wel het allermooiste, je betaald een bustaxi, en je krijgt er een safari gratis bij! Omdat het regen seizoen is stonden wegen soms onder water, waar we door heen gingen, de natuur was super en we zagen verschillende fruitbomen, vrouwen met goederen op hun hoofd lopen en dieren. Bij de zee hebben we lekker gezwommen, gechilld en natuurlijk wat foto’s geschoten. In het water gingen we lummelen, Nederlanders en Afrikanen, alles door elkaar, een aantal Afrikaanse kinderen kwamen vragen of ze mee mochten doen, wat het alleen maar gezelliger maakte. Toen we terug gingen, kregen we opnieuw een gratis safari. We zijn naar het extra huis gegaan en hebben onze spullen opgehaald, we gingen ‘verhuizen’. Niet omdat de kamers die lek waren gemaakt waren, maar omdat we het zelf wouden. We vonden het veel gezelliger en beter voor ons groepsgevoel om in een huis te wonen. Nou had ik twee vacuumzakken waar mijn kleding en beddengoed in zaten, en doordat dit erg was uitgezet paste mijn koffer van zijn lang zal ze leven niet dicht, maar ach, genoeg handen om te tillen. Opnieuw de klamboe ophangen en mijn bed op maken, mijn koffer was een flinke zooi, maar ach dat komt wel weer, zo’n verhuizing maakt het er niet makkelijker op. Ik deel mijn kamer met Marieke en Suzan, wat prima is want de kamer is groot genoeg. Sinds dinsdag zijn we dus allemaal trotse inwoners van onze groene toko, en nee het huis is niet groen, maar de schimmel in huis maakt de witte muren een stuk vrolijker laten we maar zeggen. En het huis maakt niet zo veel uit, het idee dat je mangobomen, kokosnootbomen en bananenbomen in de tuin hebt maakt een hoop goed.

Het is hier regen seizoen, en in de avond viel er een hoop regen, hierdoor viel de stroom uit en zat heel brikama zonder licht. Gelukkig had een van onze Gambianen een kaars mee gebracht en konden we dineren bij kaarslicht. We hebben geleerd dat de stroom regelmatig uitvalt hier, met name in het regenseizoen en dit soms een lange tijd kan duren. Toen de stroom weer aan ging, net voor we gingen slapen, was er ook hard gejuich in huis. Of beter gezegd sliepen sommigen al, maar door ons enthousiasme dat de stroom weer aan was niet meer.

Woensdag 28 september

Vanmorgen zijn we naar Brikama health Centre geweest, ik dacht dat dit een gezondheidscentra was, echter was het wel een ziekenhuis. Eerst hebben we de staf ontmoet, en nadien werden we naar de locatie van het ziekenhuis gebracht waar we na een tijdje wachten een rondleiding kregen. Bizar hoe dit ging! We kregen een rondleiding door het ziekenhuis, en liepen eerst over een soort balustrade waar veel mensen zaten te wachten om bij de kraamzaal naar binnen te gaan (vrouwen die borstvoeding gaven, hoog zwanger waren of een hond bij zich hielden). Als we naar binnen keken konden we zien dat een vrouw bezig was met haar bevalling. Ook binnen konden we horen dat vrouwen aan het bevallen waren, hier zat wel een gordijn tussen. Verder kregen we de kinderzaal te zien, hier lagen veel kinderen met Malaria, waardoor er op dit moment twee kinderen per bed lagen. Daarnaast is de moeder of een ander familielid erbij, waardoor het erg druk is. Verder had je een mannen en een vrouwen afdeling, wat een kamer was voor de mannen en een voor de vrouwen, waar naar schatting 12 bedden stonden, dat was alles. Verder was er een aparte organisatie die zich vestigde op het terrein die zich richten op hiv/aids en kanker, en een oogpoli. Toen we terug waren van Brikama health centre hadden we er een aardige wandeling opzitten, was het twaalf uur en dus vonden we het geen overbodige luxe dat we ons ontbijt kregen.. Omdat het de avond ervoor en in de ochtend veel had geregend liep ons middag programma letterlijk in het water en hadden we een middagje vrij. Nadat we wat geklets hadden en onze lunch kregen, wat domoda was, super lekker (rijst met pinda achtige saus en rund) zij we naar de markt gegaan. Hier hebben we de Gambianen ons wat wegwijs gemaakt, hebben we wat praktische dingen voor in huis gekocht en hebben we veel plaatselijke producten geproefd, super leuk dat je overal op de markt dingen mag proeven, gratis of voor een kleine prijs. Zo hebben we wat plaatselijke pinda’s, gefrituurde pannenkoeken (wat wij meer een soort oliebollen vonden), en gedroogde bloemen geproefd waar Wonjo van wordt gemaakt. Wonjo is drinken, erg zoet, wat ze hier vaak bij het ontbijt drinken. Niet gek dat ze behoefte hebben aan suiker als je pas laat ontbijt. Daarnaast heb ik de vrije middag gebruikt om onze kamer gezelliger te maken met onder andere alle leuke kaarten en de Nederlandse vlag. ’s Avonds hebben we een soort abonnement afgesloten bij het internetcafe in de buurt, jammer dat mijn whatsapp het tot nu toe nog niet doet, maar wie weet komt dat nog. Nadien hebben we kip en patat gegeten (alweer erg lekker) en hebben we met Yachtzee gespeeld, grappig dat ze al Nederlandse spelletjes kennen van de vorige groepen die naar Gambia gegaan zijn. Het was nog lang gezellig!

Donderdag 29 september 2016

’s ochtends zijn we volgens Nederlandse begrippen maar eens begonnen met het ontbijt, om half 10 gingen we naar het Gambia college voor het kijken van de film ‘The Smiling Coast of Africa’, deze film is door Nederlanders gemaakt (ook in Nederland te zien) en gaat over Gambia. Wij hadden deze al in Nederland gezien, maar dit was een soort primaire voor in Gambia. Ondanks dat we er om half tien waren was het nog lang geen tijd om de film te kijken, stoelen moesten nog klaar gezet worden en er was geen beamer scherm of witte muur aanwezig. Maar zo creatief als je in Gambia moet zijn werd er uiteindelijk een scherm gemaakt van drie whiteboarden die van de andere kant van de college moesten komen, ach ik help wel even tillen. Toen we met enigszins vertraging (het blijft Gambia) eindelijk zaten kon de film gekeken worden. De zaal zat vol met nieuwe studenten, waarvan we geen idee hebben wat ze van de film vonden. Wat ik wel weet is dat wij als Nederlanders, en de Afrikanen van ons team hard klapte. Uiteindelijk ‘eventjes’ naar huis om wat spullen te pakken voor we naar de krokodillenfarm gingen. Maar de bus was (alweer) kapot. We gingen dansen met de buurkinderen, erg leuk hoe enthousiast iedereen mee deed. Nu ik het toch over de buurkinderen heb, ze komen graag bij ons in de tuin en noemen ons vaak Tubab (zo worden blanken genoemd), ze zitten graag aan je, proberen onze blankheid er af te poetsen, zitten aan onze blonde haren en willen het liefst met vier kinderen tegelijk je hand vast te houden.

Maar goed uiteindelijk gingen we met een overladen busje (18 man in een busje waar naar schatting zo’n 10 man in moet) gingen we richting de krokodillen pool. Onderweg werden we door de politie aangehouden omdat we overladen waren, we moesten een soort boete betalen. Maar uiteindelijk hebben we kunnen regelen dat we het de terugweg betalen, echter zijn we toen niet aangehouden...

Bij de krokodillen pool zagen we eerst een krokodil achter het hek, dat vond ik nog wel prima. Maar toen we naast de krokodil stonden en ik heb ging aanraken vond ik het wel een beetje eng, maar ik heb het gedaan! En daar zijn foto’s van, haha. In de krokodillenpool waren wel 500 krokodillen. Na een hoop foto’s, en filmpjes zijn we naar het bijgelegen museum gegaan. Een paar muziek instrumenten en traditionele gewoontes wat hier te zien waren, was leuk. Maar ik was al vrij snel uitgekeken en ben toen buiten gaan zitten. Daar zat een familie uit een grote bak te eten, geweldig om te zien.  Stiekem even wat foto’s gemaakt van de plaatselijke bevolking (en mijzelf) voor we met een pickup werden opgehaald, een aantal konden er voorin de pickup. Maar uiteindelijk moesten we nog met 12 man achter in de bak van de pickup, geweldig! Via de boekenwinkel Timboektoe, waar we een kaart van Gambia hebben gekocht naar het strand waar we een lunch kregen met kip en rijst, de lunch was heerlijk, maar extra lekker met zo’n mooi uitzicht. Een aantal zijn nog even wezen zwemmen en ik ben fijn tot mijn knieën het water in geweest. Daarna gingen we naar de vis markt, wat een drukte was het daar! En wat veel vis. Overal waar je keek zag je vis, en dat was te ruiken ook. We hebben er een tijdje rond gelopen, een groepsfoto gemaakt en vis geproefd. Toen met de pickup weer naar Brikama. Wat hadden we een schrik achter op de pickup, lachen en zingen, zowel Nederlandse, Engelse als Gambiaanse liedjes.

Vrijdag 29 september

Vandaag zijn we de dag met een uur vertraging begonnen waarna we naar Tanka Tanka vertrokken, leuk weer met de pickup! Bijzonder om een eerste indruk te hebben van een psychiatrische instelling hier. Indrukwekkend hoeveel mensen er rond liepen, vele kwamen even op ons af. Hier zou ik mijn project wel willen doen! Nadien naar Gam Solar geweest, het bedrijf waar Paul en Sam hun project gaan doen. Dit is een bedrijf wat projecten doet met zonne-energie, met name in de binnenlanden. En als laatste project gingen we naar Afric med, het ziekenhuis waar Marieke op de röntgenafdeling haar project gaat doen, maar ook waar wij als studenten heen gaan als er wat met ons aan de hand is. Even een broodje bij de bakker gehaald (lekker westers) en uiteindelijk na de markt in Serekunda geweest. Hier hebben een aantal stof gehaald voor het laten maken van Afrikaanse kleding.

’s Middags hadden we de evaluatie over afgelopen week, waarna we nog met een aantal naar de markt in Brikama zijn geweest, en toen had ook ik stof gevonden. ’s Avonds hebben we rijst met vis gegeten, alweer zo’n lekkere maaltijd. En we hebben lang buiten gezeten, ataja gedronken, gezellig gehad en mijn eerste Gambiaanse biertje gehad. Ataja is een sterke thee wat ze maken van kokos en veel suiker, niet gek want volgens mij doen de Gambianen alles met veel suiker. Ataja drink je in een soort shot glaasje, en ik vond het lekker! Dit lijkt me dus een prima vervangen voor de toneelshotjes etc. de komende vier maanden, ik zeg Lamalama (proost).

Zaterdag  1 oktober

Vanmorgen hoefden we geen wekker te zetten, heerlijk. Al waren we nog rond 8/9 uur wakker i.v.m. de warmte. Na een tapalapa met pindakaas, wat best lekker is na een week ontbijten met kip/ei zijn we naar de Teeler geweest. Dit was de broer en vrouw van Amadoe (een van de Gambianen waar we veel mee optrekken, hij regelde ook alles rondom de introweek en is een beetje verantwoordelijk voor ons). Hier konden we een mooie jurk uitzoeken, waarna de maten werden gemeten, super benieuwd naar het resultaat vertrokken we naar huis. ’s Middags zijn we naar Coco Loco geweest, dit is een strand in Senegambia. Lekker gezwommen en rustig aan gedaan, fijn zo’n dagje. Maar wat een verschil met Senegambia en Brikama zeg, Senegambia is zoveel meer toeristisch, waardoor er veel mensen ons dingen ‘aan kwamen smeren’. Je kent ze allemaal wel, mensen die zonnebrillen en beeldjes willen verkopen. De beeldjes waren trouwens super mooi, dus toch maar even het nummer gevraagd van de verkoper. Ook kwam er nog een man die Gambiaanse muziek voor ons ging maken, super leuk! Via een super markt eind van de middag weer naar huis gegaan. En toen de taxi ons oplichtte door na een stuk rijden opeens een andere prijs te willen zijn we de taxi uit gelopen en zijn we gaan liften, om het laatste stukje met de bustaxi te gaan. ’s Avonds even naar het internet café gegaan, eens een ander café dan Leuven op de zaterdag avond. We kregen Wonjo van een van de mensen die daar werkte, het is hier heel normaal om mensen te laten proeven van de lokale producten. Bij terugkomst hadden Suzan en Paul heerlijk gekookt, aardappeltjes met pesto, kip en doperwten. ’s Avonds hebben we het spel ‘wie is de ezel gedaan’ en nog lang gekletst, voor we het wisten was het 3.30 uur..

Zondag 2 september

Vandaag konden we ook lekker rustig aandoen. Voor het eerst op zijn Afrikaans met de hand gewassen. Sylva heeft het voor gedaan, die Afrikaanse techniek moet ik nog wel even oefenen, en je kleren ruiken niet zo fris als thuis. Maar aan de kleur van het water te zien had ik goed mijn best gedaan én het rook wel frisser als voor het wassen. Sylva woont bij ons in de tuin, eigenlijk woont hij in het huis, tenzij er studenten zijn, dan woont hij in het tuinhuisje.  Halve wege de dag kwamen we er bij toeval achter dat Sylva die dag jarig was, we wisten wel dat die jarig was in oktober, alleen hadden bij een andere datum begrepen (communicatie foutje).  We hebben als de sodemieter een surpriseparty georganiseerd. Sam en Paul zijn naar de markt gegaan en hadden lekkere dingen gekocht, een real Madrid shirt met naam en leeftijd gekocht (groot fan van voetbal en real Madrid) en we hadden Axe douchespul voor hem gekocht. Toen iedereen thuis was hebben we voor hem gezongen, was er een minitaartje met een kaars erin en cadeautjes. Super leuk om te zien hoe gelukkig hij was met zijn cadeautjes. ’s Avonds zijn we spontaan uit eten gegaan voor zijn verjaardag. We gingen naar een lokaal restaurantje waar ze Gambiaans eten serveren, voor we konden zitten moest eerst de hele toko worden omgebouwd omdat we met 9 man kwamen eten. Ik had beef met spaghetti en patat, erg pittig maar lekker! Sylva was zo gelukkig, iets wat voor ons zo simpel lijkt is voor deze mensen zo speciaal. 

Als je tot hier mijn blog hebt gelezen, erg knap want het wat nogal een eind! Echter wou ik jullie zoveel vertellen en heb ik nog lang niet alles verteld. Een volgende keer zou ik proberen korter te houden, maar als jullie mij een beetje kennen... kan ik niet beloven dat dat lukt.

Houdo en bedankt,

Groetjes Mariatou Jallow (dit is mijn Gambiaanse naam).