Ff tanken..

Maandag 24 oktober gingen we na stage liftend naar huis, dit is op zich niet heel bijzonder want dat doen we wel vaker. Ja pap en mam, dat is hier veilig (althans voor hoever het verkeer hier veilig te noemen is). Toen we eventjes op weg waren leek de bestuurder geen gas meer te geven en zette hij aan de linkerkant van de weg de auto neer. Wij vroegen wat er aan de hand was, waarna de man zij dat hij vergeten was om te tanken en dus was zijn tank leeg. Hij zij wacht hier maar een paar minuten (samen met zijn buurvrouw die mee reed) ik ben zo weer terug. Dus de man ging met een jerrycan van 4 liter lopen langs de weg, op naar het tankstation. Wij moesten erg hard lachen om deze ‘gambian experience’ en hadden genoeg tijd om even een foto te maken met de auto. Nadat de man na 25 minuten al liftend terug kwam gingen we weer verder. Maar dat ging niet zonder al te veel rook. Omdat de motor namelijk helemaal leeg was gelopen duurde het even dat hij weer vol was, waarbij er veel rook kwam vanuit displaybord van de auto. Wij vroegen nog of dit wel goed was, maar de man verzekerde ons dat dit heel normaal was. Toen de auto eenmaal weer liep bracht de man ons naar Brikama (ondanks dat hij zelf eigenlijk al eerder ergens in een dorpje woonde). Onderweg kwam er als maar rook als de man remde, optrak of naar een andere versnelling ging. Gek genoeg kwamen wij heelhuids aan in Brikama, en hadden we een gratis rookluchtje gekregen. We hebben de man hartelijk bedankt voor deze gambian experience. ’s Avond hadden Nynke en Sas een heerlijke nasi met pitte kipsaté gemaakt.

Dinsdag 25 oktober heb ik op stage de verband kar schoongemaakt samen met personeel en een cliënt die ons hielp. Waar we in Nederland alles zo steriel mogelijk moeten houden waren hier verschillende pissebedden, kakkerlakken en vliegen in te vinden. Maar na een wasbeurt met wasmiddel en zand was de verbandkar weer zo goed als ‘nieuw’. Leuk dat een cliënt hielp, ondanks dat ik het niet vond helpen voor de hygiëne toen hij zijn peuk uitdrukte in de kar die we net aan het schoonmaken waren. Na het werk met  Saskia naar het ziekenhuis geweest voor onze 2e rabiës vaccin. We moesten zo’n twee en een half uur wachten voor het vaccin binnen was, maar daarna waren we wel rabiës vrij (als we het al hadden). ’s Avonds hebben Suzan en ik gehaktballen gemaakt, en daar hebben we heel wat Gambianen en Nederlanders erg blij mee gemaakt! Joseph vond het zelfs de beste meetbals ever.

Op de woensdag zou ik verder met het opruimen van de wondruimte, maar omdat Gambia Gambia niet is als het gewoon normaal volgens planning loopt heb ik dit dus niet gedaan. Wel heb ik aan het plan van aanpak gewerkt, en met het artsenspreekuur meegekeken. Het was weer een spreek uur met korte gesprekken, weinig vragen en veel onduidelijkheid als je het mij vraagt. Ik kan me ook elke keer verbazen als ik zie hoe het spreekuur gaat, en dat het enkel een moment opname is. Er word weinig tot niet gekeken naar afgelopen periode. Zo was er een cliënt die ik gesproken had tijdens de een op een therapie, en als ik het niet had aangegeven dat deze nog erg psychotisch was vermoed ik dat deze cliënt gewoon met ontslag mocht gaan. Na het werk hebben we een lift wedstrijdje gedaan Suzan en ik tegen Nynke en Saskia. Eerst hebben we alle vier met een bus van het leger meegelift. En ja dan heb je heel wat aanspraak en bekijks als vier blanke dames in een bus met alleen maar donkere mannen stapt. Omdat we niet tot Brikama mee konden rijden ging de lift wedstrijd weer verder, erg leuk natuurlijk dat Suzan en ik de wedstrijd hadden gewonnen, helemaal blij dat we thuis waren, maar helaas niemand had een sleutel. Daarom zo’n twee uur rond het huis en het college rondgehangen. ’s Avonds nog een potje regenwormen gedaan en daarna Majula geholpen met het koken van kip pesto, lekkere variant van kip (ik bedoel als je bijna elke dag kip eet moet je toch wat variëren).

Op donderdag 27 september zijn we met de mensen van Tanka Tanka naar de poli kliniek in Banjul geweest. Met een bustaxi met 35 man erin, hadden we niet erg veel ruimte maar we zijn er (met enige vertraging) gekomen. Of eigenlijk heb je geen vertraging als je niet weet hoelaat je aankomt. Op de poli kliniek hebben we met de psychiatrisch verpleegkundige en de arts meegekeken met het spreekuur. En eigenlijk is er geen verschil tussen beide spreekuren (wij hebben ze althans niet gevonden). Beide zien ze zowel oude als nieuwe patiënten, ook maar voor korte duur. Ohja het enige verschil is dat de verpleegkundige geen diagnoses stelt, allen een inschatting maakt. De arts stelt (na een gesprek van 5 minuten) de diagnose. Soms zat je in een soort van gesprek en kwam er tussen door iemand om even zijn maandelijkse injectie te krijgen, dit kan dan maar zo. Ook zie je soms dat de arts medicijnen geeft aan een patiënt die ze nog nooit, of in geen tijden hebben gezien. Dit omdat ze elke maand naar de poli moeten komen maar dit voor sommige mensen te veel geld is om met twee mensen te gaan. Omdat de cliënten niet altijd in staat zijn om alleen te reizen gaat soms alleen een familie lid om de medicatie op te halen. ’s Avonds ben ik met Saskia en Sylva naar de gym geweest. Dit was een sporthonk waar je fitness apparaten en gewichten had om oefeningen mee te doen. Een jongen ging met ons oefeningen doen, zo was er een apparaat wat op een strandstoel leek, meer nee alles behalve chill waren deze buikspier oefeningen. Na ruim een uur in de gym was ik wel gaar, man man met deze hitte is het toch wel even wat anders.

De vrijdag ben ik opgestaan met spierpijn, waarna we een afspraak hadden bij de stichting Future in Our Hands. De meeting was in een erg mooi huis, wauw wat een luxe. De meeting ging over het project wat we vrijdags bij de nursery school doen. De nursery school moet namelijk een licentie krijgen om een officiele school te worden maar dat geeft nogal wat gedoe aangezien er een huis en een school op een compount staat. Voor ons project richten wij ons enerzijds op het helpen met het bekijken van de mogelijkheden voor de licentie, maar ook met het aanvragen. Anderzijds richten wij ons op het maken van duurzame leermaterialen om de kinderen op verschillende manieren te laten leren. Waar wij in Nederland richten op allerlei vaardigheden wordt hier voornamelijk geleerd door liedjes of door het opdreunen van zinnen. Wij vinden het belangrijk om dit project bij jonge kinderen te doen, zodat zij een grotere kans hebben op een betere toekomst in Gambia en zo de kans dat zij de (gevaarlijke) backway naar Europa nemen te verminderen.
’s Middags ben ik met Marieke en Suzan naar het strand geweest, lekker rustig aan gedaan maar ook gebrainstormd over het backway project. Ook heb ik met Leah gebeld via facebook, en ondanks dat het aan het begin niet erg makkelijk ging met de verbinding toch erg gezellig met Leah gekletst (zij in een trui, ik met mijn bikini aan het strand, verschil moet er zijn). ’s Avonds hebben we lekker Nederlandse pannenkoeken gebakken.

Zaterdag was mijn spierpijn nog een stuk erger dan vrijdag (en dan te bedenken dat deze vrijdag al erg was). Ik had mijn wekker gezet om ontbijt te halen, dit omdat het cleaning day was. Dit is twee keer per maand en dan is van 9.00 uur tot 13.00 uur alles dicht. Er reiden geen taxi’s, de winkels zijn dicht en het is de bedoeling dat je opruimt. Voor ons maakt het niet zo veel uit, maar de locals moeten dan in en om hun compount opruimen, dit omdat ze anders vaak lange dagen werken en hier geen tijd voor hebben. Overdag ben ik thuis gebleven van het strand om aan schoolwerk te werken. ’s Middags met Paul naar de nieuwe videoclub van Amadoe geweest. In een videaclub wordt voetbal uitgezonden, en kijken vele mensen samen de wedstrijd. Omdat veel gambianen geen tv hebben zie je dit veel in Gambia, je betaald een klein bedrag om zo de voetbal wedstrijd te kunnen bekijken. Grappig om zo’n 25 Gambianen zo fanatiek voetbal te zien kijken. En dat bij een gewone, vriendschappelijke wedstrijd. Ondanks dat het sfeertje wel iets weg had van schiller met het EK/WK, was er geen bier. Wel had ik water mee, en er waren pinda’s als je wou. Als avond eten hadden we salade en fruitsalade, en vooral met dat fruit was ik erg blij, want fruit is hier soms best lastig te verkrijgen voor een goede prijs.

Zondag zijn we naar een huis wezen kijken, omdat ons huis erg slecht is. Het huis was best mooi, maar van mij hoefde het niet. Maar gelukkig het huis was pas per februari beschikbaar. Daarna zijn we naar Makasutu geweest, dit is een park waar je van alles en nog wat kan doen. Eerst hadden we een korte wandeling langs bavianen. En nee hier waren geen aapjes die op je schouder sprongen en je Rabiës gaven, wel wilde apen. Daarna hebben we een toren beklommen waar het uitzicht geweldig was. Omdat we nog niet met een bootje weg konden was er tijd om te zwemmen, heerlijk in een zwembad met erg mooi uitzicht (zie foto’s). Uiteindelijk hebben we een stuk door het bos gelopen, waarna we met een bootje door de mangrove gingen. In het water zaten ook krokodillen, maar die hebben we niet gezien. Weer aan land aangekomen hebben we een heerlijke Gambiaanse lunch gehad met rijst, vis, groentes en domoda (soort pindasaus). Daarna hebben we een wandeling gemaakt door de natuur, de gids wist veel te vertellen over alle soorten bomen die er stonden. Ik zou jullie een korte samenvatting geven, eigenlijk was alles goed voor: je darmen, ziektes en je sexleven. Onderweg konden we onze toekomst laten voorspellen. Dit hebben een aantal van ons gedaan. Bij mij zij de handlezer dat ik gezond was, niet gelukkig werd van niets doen, dat veel mensen van mij hielden en ik veel leuke mensen om mij heen heb (wat ik natuurlijk alleen maar kan beamen) en dat ik vrijgezel was, goed in mijn werk en geen kinderen had (maar deze wel kan krijgen als ik wil). Op het einde van de toch konden we nog palmwijn proeven, nog steeds vond ik het niet lekker. En kon je palmboom klimmen, een aantal hebben dit gedaan maar ik had last van me rug dus leek het me niet heel handig om te doen. Even naar de plaatselijke craft market geweest en uiteindelijk ondanks dat het park al gesloten was mochten wij nog zwemmen van onze gids, dus nog lekker wezen zwemmen tot zonsondergang. ’s Avonds hebben we nog een huis gekeken. Het huis was aan de andere kant van de markt en erg schoon. Maar ik vond het geen fijn huis om naar toe te gaan, je had een kleine tuin die je moest delen en het huis was klein. Ik was dan ook erg blij dat we uiteindelijk hebben besloten om toch in onze schimmeltoko te blijven wonen.

Sorry dat mijn blogs wat op zich laten wachten, de oorzaak hiervan was dat we naar de binnen landen zijn geweest (hierover meer in mijn vorige blog) en mijn usb stick gecrasd was. Hopelijk was het wachten het waard.