Met twee kuikens in een bustaxi.

Maandag 10 oktober, world menthal health day. Vanwege deze dag moesten we om 9.00 uur bij de weg bij Tanka Tanka zijn, omdat de bustaxi vanmorgen wel erg vaak stopte waren we precies op tijd. Maar ach, eigenlijk waren we ruim op tijd want we moesten ongeveer twee uur wachten voor we vertrokken. Een groot deel van de werknemers, de studenten (en dat zijn er heel wat), belangstellende en wat pers verzamelden bij de weg. In die tussen tijd kregen we een T-shirt van deze dag, dit t-shirt (een erg mooie pyjama) mochten we houden, de mensen waren daar zo blij met dat shirt. Daarnaast was er een kleine fanfare en een Afrikaanse muzikanten bende die muziek maakte. Ik had geen idee waar we op wachten, net als vele anderen. Maar uiteindelijk wachten we op de pers. Na zo’n 2 uur wachten vertrokken we in een grote stoet naar Tanka Tanka, we liepen wel met 200 man en dan twee muziek groepen. Aangekomen bij Tanka Tanka ging iedereen naar binnen en werd er een toespraak gehouden door onder andere de directeur, de vertegenwoordiger van de ambassade van mental health en nog meer mensen met een hoge functie. Iedereen vertelde eigenlijk het zelfde, iets over het belang van mental health, en dat twee uur lang, in het Engels..

Nadien werd er muziek gemaakt voor de cliënten, wat erg veel drukte met zich meebracht. Stel je voor, één instelling, zo’n 200 mensen, twee muziekgroepen, en +- 90 cliënten. Ja dat was een soort van chaos.. Twee cliënten hadden wat mot met elkaar, en zochten elkaar op, ze leken elkaar te willen slaan, en ondanks dat dit niet gebeurde werden ze uit elkaar gehaald en kregen ze beide medicatie intra musculair geïnjecteerd, zonder dat er een gesprek werd aangeknoopt of dat er werd gekeken hoe het kan dat ze elkaar niet konden zien. De injectie werd voor de ogen van de cliënt klaargemaakt, waarna hij in het bijzijn van medepatiënten werd geinjecteerd. Omdat ik dit niet gewend ben vanuit Nederland stond ik hier echt van te kijken.. Een uur later liepen deze cliënten er volledig gesedeerd bij.

’s Middags was het tijd voor de was, en onze wekelijkse beenscheersessie met suus. Nadien ben ik met Manjula (Marieke) naar de markt geweest en hebben we spullen gehaald voor het eten. De eieren waren niet makkelijk te vinden, maar uiteindelijk hebben we een goed gevulde omelet (lees roerei, want omelet is hier niet mogelijk met het keukengereedschap) met rijst.

’s Avonds kwamen er allemaal kinderen bij ons langs die zich mooi hadden aangekleed en hun gezicht zat onder meel. De kinderen gingen voor ons zingen en dan geef je ze een snoepje (of rijst of geld) bij ons kregen ze een snoepje. Het is een soort Halloween, maar dan op oudjaarsavond. Want dinsdag was het islamtisch nieuwjaar en daarom hadden we vrij. We waren uitgenodigd bij Mamadi thuis om dit te vieren. Hier kregen we ontbijt (tapalapa met boter of chocopasta) waarna we het huis gezien hebben, erg leuk om in de lokale huisje te mogen kijken. Nadien zijn we naar de tuin van zijn oom geweest, waar we samen met zijn familie het Islamatisch nieuwjaar hebben gevierd, we hebben een half uur gebeden. Bijzonder vond ik dat er ondertussen mensen foto’s maakte en met hun telefoon zaten, maar ook wel weer leuk want dit gaf mij de gelegenheid om ook een foto te maken. Er werd gebeden voor geluk, succes en gezondheid voor komend jaar. Maar ook voor vergevenis van afgelopen jaar. Nadien was er een collecte, een deel voor de Moskee, en een deel voor de Imam die over was gekomen om met ons te bidden. Na het bidden zijn we naar het huis van Mamadi en zijn familie gegaan, hier hebben we gespeeld met de neefjes en nichtjes. En geknuffeld met muhammed kalifa, de baby van de namingsceremonie, nog geen maand oud. Zowel de nichtjes als de zussen van Mamadi vonden onze haren erg mooi, en zacht (kan ik me niet voorstellen) wat resulteerde op allemaal twee vlechten. Tussendoor even naar de markt geweest, stof gehaald voor een jurk en een broek, en nadien heerlijk geluncht. Als lunch hadden we benachin gegeten, ik vind dit een van de lekkerste Afrikaanse gerechten.

Er zijn trouwens al twee kuikens dood, alleen Frieda leeft nog.

Woensdag 12 oktober vond ik een bizarre dag op stage. ’s Ochtend meegekeken met de wondzorg van een aantal patiënten. Ik schrok even toen ze de wond verzorgde met pluis watten en enkel een zwachteltje zonder verband om een aantal wonden deden. Daarnaast hebben ze een soort inkt wat ervoor zorgt dat de wond snel droogt, klinkt als goed spul, maar wat mij wel verbaasde is dat ze bij elke patiënt hetzelfde wattenstaafje gebruikte, en volgens mij gebruiken ze dit wattenstaafje dagen lang. Ondanks dat ik eerst wou observeren kon ik het niet laten om toch alvast wat tips te geven, de een nam dit makkelijker aan dan de andere verpleegkundige. Ach misschien moet ik ook niet gelijk zeggen hoe ze het ook kunnen doen. Wel heb ik besloten om een klinische les of voorlichting over wondzorg te geven, leuk om te horen dat een aantal verpleegkundigen hier al wel enthousiast over waren. ’s Middags heb ik meegekeken met opnames. Er waren er deze dag vijf, en alle opnames werden tegelijk, in dezelfde ruimte gedaan. Ik dacht even aan de wet van de privacy, zeker als er soms een stevige woorden wisseling leek te ontstaan tussen de familie en de patiënt. Voor opname gaan de patiënten eerst naar de polikliniek in Banjul, daar bepaald de arts of de patiënt opgenomen wordt en komen ze bij ons. Na een kort opname gesprek, heb ik gezien dat twee patiënten geïnjecteerd werden. Eerst kregen ze diazepam 20 mg, intra veneus gespoten, daarna kregen ze nog prometazine intra musculair. En soms werd er nog wat bijgegeven. Ik vond het heftig om te zien dat de patiënten tijdens het injecteren wegzakte tot een diepe slaap. Ik vind het ingrijpend dat elke opname eerst medicatie geïnjecteerd krijgt, slaapt, en vervolgens dezelfde avond nog start met tabletten erbij.  Op de terugweg hoefden we het lange zat pad niet te lopen, we kregen een lift van de man van Marlijn (een Zweedse psycholoog die een jaar lang vrijwilligerswerk doet in Tanka Tanka) Omdat er niet genoeg zit plekken waren kroop ik in de kofferbak, prima want we hebben hier toch de meest bizarre vervoersmiddelen. Grappig trouwens dat de kattenbakken er hier voor gemaakt zijn, er zit namelijk gewoon een deurportier in die je van binnen uit kunt open. ’s Middags nog even naar de markt geweest met Suzan en Saskia, ik heb hier een rugtas gekocht én we hebben de hele markt afgezocht naar kuikens. Gelukkig waren er veel mensen heel behulpzaam en hebben we veel van de markt gezien. Uiteindelijk hebben we twee kuikens gekocht, Wonjo 2.0 en Nugget 2.0. Deze waren al ongeveer 15 dagen oud, maar dat was beter zij de verkoper want dan waren ze al sterker. En idd, ze zagen er een stuk sterker uit. Dus wij in de bustaxi naar huis, en dat was een bucketlist item, met kippen op je schoot in de bustaxi!  

Donderdag 13 september vandaag op stage eerst gebrainstormd over schoolopdrachten. Nadien wouden we basketballen met de cliënten, maar omdat er geen ballenpomp was (en alle ballen zacht waren) werd het volleybal. Of althans, ik denk dat ik dit van mijn vriendinnen die volleyballen geen volleybal mag noemen, maar we deden een balspel. Ondanks dat het midden in de zon was vonden veel cliënten het erg leuk. Sommigen deden maar kort mee, sommigen de hele tijd, maar leuk om te zien dat veel mensen even kwamen kijken en meedoen. Zoiets simpels als dagbesteding kwam op mij over alsof ze het heel speciaal vonden. Veel cliënten benoemde ook het leuk te vinden. ’s Middags een lift gehad naar het strand, hier waren we wel aan toe. Na een mangosmoothie met Marlijn en haar man had Marieke geregeld dat we bij Djembe konden zwemmen. Wat was het fijn om even in een zwembad te zijn, ondanks dat een zwembad natuurlijk niet echt schoon is, heb ik mij in geen weken zo schoon gevoeld. Mooi daarbij was dat we uitzicht hadden op de zee, en een heerlijke cocktail hadden besteld. ’s Avonds gegeten bij Woodies, een dutch restaurant. Mamadi en Sylva hebben voor het eerst in hun leven frikandel speciaal gehad, en ze vonden het lekker!

Vrijdag was onze project dag en hebben we gebrainstormd over het project, hoe gaan we het aanpakken en hoe verdelen we de taken. Ik zou hier later nog wel eens wat meer over vertellen. Nadien ben ik met Suzan, Marieke en Sam wezen zwemmen. ’s Avonds waren we uitgenodigd bij Amadoe om te eten, kip met patat en ui. Hier waren ook twee andere Nederlandse studenten die voor een maand in Gambia zijn en lessen geven op het Gambia College. ’s Avonds zijn we met Marieke, Paul, Saskia, Sylva en Mamadi wezen stappen in Senegambia. Kroegentocht in Gambia, we zijn naar verschillende kroegen geweest, hadden heel wat aanspraak en bekijks en hebben ons goed vermaakt. We hebben Piet Piraat gezongen in een Salsa bar, en kregen hiervoor nog applaus ook, er was een Nederlandse vrouw aanwezig, die moest vooral heel hard lachen. Ik had verwacht dat veel meer Afrikanen zouden dansen, maar meestal waren wij toch degene die het fanatiekst dansten. Gelukkig hadden we Mamadi bij ons, en die is volgens mij het meest soepel van heel Gambia, haha. En omdat Mamadi door wou zakken tot in de late uurtjes is hij nog even blijven hangen bij een van de stops..

Zaterdag voor de verandering weer naar het strand geweest, dit keer naar het strand bij het Monkeypark. Hier waren extreem hoge golven, erg leuk. Na een lunch/diner in een zijn we weer naar huis gegaan waar we het spel ‘hoge hoeden’ hebben gespeeld. Ik kende het niet maar het was erg leuk, alle credits naar Suzan. Ik moet nog even oefenen want was er niet zo goed in, maar dit spel ga ik zeker met mijn vriendin/nichtjes spelen, dan weten jullie dat vast, haha. Gezellig een atajatje erbij, vuurtje erbij en worstjes gemaakt, en toen was het al zo beddegoanstied.

Zondag zouden werd ik niet zo lekker wakker, last van mijn buik, hoofd en bijholtes. Doordat ik niet fit was, en een aantal Gambianen onverwacht niet konden zijn we vandaag niet naar Monkey Park geweest, dit was wel de planning en is voor de tweede keer uitgesteld (we lijken net echte Gambianen;)). Omdat hier thuis zitten ook niet alles is, ook niet als je fit bent maar naar Senegambia gegaan. Hier hebben we de craft market gezien, wauw wat een mooie spullen en allemaal handgemaakt! Een man ging Djembé voor ons spelen, hoe gaaf. De jongens hebben hier maar een ‘trouwring’ gekocht, want die waren de aandacht van al die vrouwen wel zat. Daarna wouden we bij een hotel zwemmen, onderweg naar het zwembad liepen we door een tuin, erg mooi en er waren apen en gieren! Toch nog een beetje monkey park vandaag, natuurlijk even wat foto’s gemaakt. Omdat we ons bij het zwembad niet echt welkom voelden zijn we uiteindelijk naar het strand gegaan. Eigenlijk wel fijn, want hier kreeg ik een gratis zoutspoeling wat goed was voor mijn verkoudheid. Het lunchen van afgelopen zondag was ook wel leuk, ze gaven ons een kaart om dingen uit te zoeken. Maar uiteindelijk kwam het er op neer dat ze eigenlijk het meeste niet hadden. ’s Avonds op tijd onder de klamboe, opladen voor een nieuwe werkweek.

Zoals jullie misschien merken kan ik niet altijd mijn blog uploaden, dit komt omdat er ’s avonds bijna altijd een stroomuitval van een paar uur is, en dus het wifipunt dicht is. Daardoor is mijn blog soms iets (een week) later, maar ach, zo maken jullie ook een beetje de Gambiaanse cultuur mee.

Daarnaast misschien wel goed om te melden dat mijn Nederlandse nummer het al een aantal weken niet doet, als ik wifi heb doet mijn whatsapp het wel met een beetje geluk (dat wil zeggen de wifi in op het strand, niet op het internet café). Maar smsjes etc komen al weken niet aan. Mochten jullie mijn Gambiaanse nummer willen weten vraag het gerust, maar ik ben (op zijn Gambiaans) bereikbaar via whatsapp en facebook.

Liefs uit het mooie Gambia.